Halo-halong salasay mula sa friendster blog ko

Nagdecide ako na pagisahin na lamang ang mga blogs ko sa iisang website. eto ang iba sa kanila na medyo may katagalan ko na ring isinulat.

pinoy nga ako!
October 20th, 2007 by emardo

Totoo nga ang sabi nila, kapag nangibang bayan ka, garantisado, babalikbalikan mo ang kinalakhan mo, hindi man personal, mababalikan mo ito sa alaala at pagalala ng mga bagay na malaya mong nagagawa nung nasa pilipinas ka pa… Iba pa din e. Ibang iba ang mundong kinagalawan ko nuon, kumpara sa ngayon. Nuon malaya mong magagawa kung anuman ang naisin mo. Malaya mong masasabi kung ano ang nasa loob mo, malaya kang makakakilos ng hindi mo na kailangang isipin ang iisipin ng ibang tao. Malaya ka at nasa malaya ka. Masaya.
Iba ang pakiramdam mo kapag sa tuwina’y naiisip mo ang pagsakay sa dyip kasama ng mga barkada o di kaya’y nobya. ang pagsabit sa dyip sabay bilang ng 123 para!
Ang paginom sa bahay ng kaibigan sabayan ng kwentuhan, tawanan, iyakan, kadramahan, kaimposiblehan, kayabangan at syempre pa kasukahan…– emperador, red horse, san mig light, tuba, syoktong at tanduay..san ka pa?
Ang paghithit ng yosi habang nagkukwentuhan ng mga serye sa telebisyon
Ang panonood ng mga lokal na palabas at ang pagtatalo sa kung sino ba ang mas maganda at nangunguna, ang kapuso network o ang kapamilya ba, sabay hirit ng ptv4 ang gusto nila… the buzz ba o showbiz central kaya, wowowee o eat bulaga, ysabella o impostora, kokey o mga mata ni anghelita, tv patrol o 24 oras o saksi o bandila, teledyaryo na lang kaya?… ang lovelife ni kris at ara, ang hiwalayan sa mundo ng tsika, ang pagpapalaglag at pagdadalang tao ng mga artista..lahat yan pinoproblema…
Ang pamimintas sa mga suot ng mga nakikitang tao sa lansangan, na pinagbubulungang pasimple ng mga kasamang akala mo kagaganda, sabay pasimpleng tawa…walang halata!
Ang pagkain ng fishball, kikiam, atay, adidas, betamax,balun balunan at syempre ang paborito kong isaw ng manok sabayan mo ng gulamang may konting dumi sa ilalim aba’y kasarap!…
Ang pagtakas sa oras trabaho at pagdahilan ng kung anu-ano kapag nagkakahulihan pagbalik sa kinauupuan… yosi break, restroom break, computer break, break up at kung anuano pang break…
Ang paggimik kasama ang colleagues kuno, ang pagporma na tila ba sasali sa sagala,… ang pagsasayaw, ang paginom ng isang bote ng beer hanggang alas tres y medya, ang pagsisigaw, ang pakikinig sa banda ang pagkanta ng wala sa tono at ang pagpapacute at pagpapaganda….
Ang bahay at ang kapitbahay… Ang sigawan sa bahay, ang sermon ng nanay, ang tawanan kasama ng mga mahal sa buhay… at sinu ba ang hindi makakamiss sa tsismis, sino ang kabit ni ganito, virgin pa kaya si neneng, walang pera sila ganyan kasi naubos sa kasusugal ni ganito.. ang pakikinig sa away may asawa at pagbibigay ng hindi hinihinging opinyon ng kasama… ang pagnganga habang nakikinig sa aleng walang kasing tsismosa…
Oo. aminado ako, mahirap ang bansa ko, mausok ito, magulo, talamak ang nakawan at hold-apan, laganap ang krimen pati na ang semen, pero hinding-hindi ko ipagpapalit ang kasiyahang kasama mo ang kapamilya mo, kabarakada, kapuso, katoma, kayosi, kalamunan at lahat ng may ka- sa pinas na kinalakihan ko..
pinoy nga ako, gaano man kadumi ang bansa ko, babalikbalikan ko pa din ito…
pinoy nga ako, kakarampot man ang sweldo, basta nanjan ang pamilya ko, oks na oks na ako
pinoy nga ako, sabihin mang moderno na ang mundo, natitira pa rin ang kultura at paguugaling sinalin hanggang sa panahong ito..
Pinoy nga ako, natatangi din tulad mo!



feel what you see and hear…
April 30th, 2007 by emardo


listen…
when you have nothing to say…
when you want to understand…
when you want to meditate…
when you don’t hear what’s right…
feel…
when the words aren’t coming out from your mouth…
when you don’t understand nor comprehend with what others say…
when you want to know what others don’t say…
when you want to know the truth that others hide…
see…
when you don’t believe…
when truth is revealed…
when blinded by false hopes and fantasies…
when everything seem to be so dark…
when you don’t see the reality…
listen, feel and see what’s around you…
listen intently to what you hear…
accept what you feel…
seek to see the truth…
…because in life, you struggle on things which you refuse to see, hear and feel… it hinders you from accepting reality and you opt to seek what’s not true and content yourself from living on lies… a short term thing that screw you in the end.. life becomes more meaningful when you believe on things and accept it no matter how painful and agonizing it is… again, you will know your worth when you become sensitive to listen to what others don’t say, when you feel what others doesn’t want you to feel and see things when others doesn’t want you to glare….feel what you see and hear!



anino
February 12th, 2007 by emardo


ang buhay nga naman, masaya ka ngayon, maya maya,may kung anong mga bagay ang mangyayari na papawi sa lahat ng kasiyahang nararamdman mo. patunay dito ang walang katapusang paguungkat ng nakaraan. bagay na hinding hindi nawawala sa anino ng tao.
may mga makikilala kang bago, may mga kaibigan kang mahahanap. akala mo, ok na, pwede ka na magsimula ulit. pwede mo ng kalimutan ang saklap ng nakaraan at tumingin sa hinaharap ng may pagasa, kasama, kaakay, kakampi at nakakaintindi.
mali ako. nagkamali nanaman ako. nakakalungkot. yung mga bagay na akala mo, ayos na, ok na. di pa pala. may mga taong, patuloy na sisira sayo. may mga bagay na patuloy na magpapaalala na wala kang karapatang lumigaya. mga bagay at taong unti unting pumapatay sa pagkatao mo.
akala ko malakas na ako. na kaya ko ng harapin ang panahon, di pa pala. pauloy pa din akong nasasaktan. sakit na di pangkaraniwan. sakit na walang kahambing. napakahirap. napakasakit.
wala na nga siguro talagang karapatan ang taong nagkamali ng sobra na humarap sa buhay na may bagong pagasa. darating ang araw, mumultuhin ka pa din ng iyong nakaraan, ng iyong ginawa.
di naman lahat ng tao, masama di ba? ako, oo. kabilang nga siguro ako sa mga taong walang budhi, walang ibang inisip kundi ang sarili, walang alam, walang binatbat. and mababang tingin ko sa sarili ko ngayon ay bunga ng paulit ulit na pagkakamali sa nakaraan. ang aninong unti unting lumalason sa akin. palagi kong sinasabi, kaya ko to, magiging maayos din ang lahat pero wala pa din, hindi pa rin
ayoko na. pagod na ako. pagod na akong magtago, pagod na akong umasa, pagod na akong paniwalain ang sarili ko na magiging ok din ang lahat. hindi na nga siguro. hanggang dito na lang siguro ako.
kailangan ko na lamang tanggapin sa sarili ko, hindi ako kayang pagkatiwalaan at mahalin ng mga tao. at ang tanging magmamahal sa akin ay ang pamilya ko.
lahat nga talaga ng nangyayari sa buhay ko, naandiyan ang anino ng nakaraan na patuloy na magpapaalala sa akin na wala akong karapatang lumigaya, mahalin at makasama.




balon
February 7th, 2007 by emardo


nandito nanaman ang damdamin pumupuyos, nagsusumiklab, nagtatanong. bakit ganon noh? ang hirap hirap magmahal. ang hirap din itago ang nararamdaman. ganon lang talaga siguro ako, mahirap magtago ng totoong emosyon. kung ano ang nasa loob ko, kahit anong tago, lumalabas pa din, nakikita. nararamdaman.
may mga bagay lang talagang ang hirap tanggapin. mga bagay na masakit. mga bagay na tila ba krus na walang kasing bigat. ang hirap–ang hirap hirap.
katangahan nga siguro ito. alam ko na kasing hindi niya ako kayang mahalin, pero ayan, nandito pa rin ako, si gago, minimahal pa rin ang taong imposible akong mahalin. masaya ako pag kasama ko siya. mabait kasi, palatawa, sensitibo, matalino at tinuturing akong kaibigan. putang mommy! kaibigan lang ako!
kelangan ko lang talagang tanggapin, kasi nga yun lang ang kaya niyang ibigay. nasasaktan lang ako. masakit kasing isipin na may mga gusto siya na hinding hindi ka maibibigay.
sa tuwing siyesta, kwentuhang umaatikabo. kwentuhan tungkol sa pamilya, sa kaibigan, at sa gustong ka-ibigan. ang masaklap.. di ako kasama sa kategoryang hinahanap niya. wala ni isa doon sa mga katangian na gusto niya ang meron ako.. malungkot.
dapat ko lang talagang inkuntento ang sarili ko na kaibigan lang ako. tama naman siguro e.. marahil mas maigi na kaibigan ko lang siya.atleast yun walang break up.. pangmatagalan..panghabambuhay… kasi naman po magiging ninong pa nga ako ng mga magiging anak niya.. ulitin ko lang..masakit.
lilipas din to. lilipas din ang kahibangang ko. mawawala rin ang mga panibughong bumabagabag sa akin. sana, kagaya ng lalim ng balon, ganoon din ang lalim ng relasyon namin….
bilang magkaibigan…



how?
February 2nd, 2007 by emardo


how do i unload things when i know i’m carrying a lot of baggages?
how can i humble myself to everyone when i know i have so much grudge?
how can i move on when i know, people whom i dwelth in the past, have not forgiven me?
how can i be true, when everything isn’t?
how can i love peacefully when everthing is falling apart?
how can i gain respect from others when they know my past?
how can someone love me when infact i don’t deserve it?
how can i face the world when i have so much to hide?
how can i die, when your lovedones’ leaning on me?
how can i be strong when everyone seems to hate you?
i hate myself for being so wrong. i hate myself for being so unrighteous. i hate myself for not living right. i hate my self because i’m weak. im doomed. im no one but a junk with no use. im so less…and i have less.. im afraid. im scared. im bewildered. im ashamed. i wanna vanish, i wanna die!



pangarap? dun ako sa totoo…
January 30th, 2007 by emardo


ano nga ba sa mundong ito ang masaya? ano nga ba ang makapagbibigay sa’yo ng kagaanan ng loob at katahimikan ng pagiisip? tao nga tayo. laging humihiling ng mga bagay na higit. mga bagay na wala at mga bagay na minsan di kayang ibigay. malungkot mang isipin, kadalasa’y hanggang pangarap na lang tayo… naisip ko tuloy, tama bang mangarap? mangarap ng maayos na buhay… mangarap ng sana’y magkaroon ng sapat o di kaya’y sobra.. mangarap ng buo ang pamilya.. ng masayang tahanan.. ng walang kaguluhan, na lahat masaya, kuntentado at tahimik. mangarap na may magmamahal sayo.. ng totoo.
kapag bata ka, ang bilis sabihing, "madami kaming pera!, may ref kami, may tv, maganda bahay namin, kumain kami sa labas, bibilhan ako ni papa ng laruan…yung magandang maganda…limang piso lang masayang masaya na.." nakakayamot isiping, pag matanda ka na.. umiiba ang direksiyon ng buhay, lumiliko patungo sa KATOTOHANAN. Katotohanang, ang buhay punong puno ng unos, problemang tila ba hindi natatapos. Nakakapanghina. Nakakabalisa. Nakakawindang. Tama nga, ang buhay, di lang maihahalintulad sa gulong.. ito din ay maihahalintulad sa kumunoy na dahan dahang humihila sayo paibaba… kung di ka magpapakatatag tuluyan ka ng lalamunin nito, tuluyan ka ng mawawala… Basta ako, ayoko ng pangarap… sa Totoo lang ako… lamunin man ako ng kumunoy, alam ko lumaban ako…



why do we love when we know its hurting?
January 28th, 2007 by emardo


i was once asked by a friend, "will you not be able to live without loving someone?" i answered frantically " i guess, when you love, you don’t think of living until you get awake the next day" silly, isn’t it? surely it is. let me just begin by saying, yes, I’ve loved several times in the past, in fact i am now. with all those kilig moments, those petty conversations, those thoughtful advices you exchange with each other, those laughter and serious topics being tackled and those sympathetic response.oh! it just feels great, right? who would ever waste such moments where you get so intimate, you talk about everything, your family, activities outside of it and ofcourse the talks of which the two of you shares, with exclusivity.. a 7th heaven feeling, isn’t it? after which, you get to reach a little higher where, the kiss and make up is becoming frequent ( makes the relationship become stronger), the making love, becoming a little serious about settling down, unravel all possibilities of ending up together, professing love to last a lifetime… don’t you think its perfect?
These and that could only happen, if the two of you shares the same feeling, but what if its not? What if you love a person, given that that person is your friend, and that person only treats you as just it, not beyond what you expect? will you still manage to love him/her more? or will you just content yourself by being his/her friend? truly, it is such a rewarding experience to love and be loved in return. and truly, its totally hurting to see and feel that the one you love doesn’t love at all.
how absurd it is, when you’d think about it. but how can you release yourself from that situation when you know youre so engrossed with it. again, will you just let yourself hurt or will you escape but get hurt in the end, still? nothing in this world could be much excruciating than being neglected and being ignored.
but then.. its your choice, my choice… just hope you and me could still wake up one day, realizing that living doesn’t just involve the one you love… but those who loves you beyond what you deserve.. its not about the things you think what’s best for him/her but its about what’s best for you and the one’s who loves you… afterall… you love and you deserve to be loved.. forget about hurt, it can vanish by its own… (hope i mean this)